ಡಾ.ಶಿವಕುಮಾರ್ ಕಂಪ್ಲಿ
ಸಹಾಯಕ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು,
ದಾವಣಗೆರೆ ಪ್ರಥಮ ದರ್ಜೆ ಕಾಲೇಜು
ಸಹಾಯಕ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು,
ದಾವಣಗೆರೆ ಪ್ರಥಮ ದರ್ಜೆ ಕಾಲೇಜು
ಸಿದ್ದಲಿಂಗಯ್ಯನವರ ‘ಊರುಕೇರಿ’
ಅನ್ನ ಮತ್ತುಅರಿವಿನ ವಿಕಾಸದ ಭಿನ್ನದಾರಿಯ ಆತ್ಮಕಥನ ಮಾನವರಚರಿತ್ರೆಅನ್ನದಅನ್ವೇಷಣೆಯಿಂ
ಅಕ್ಷರವು ಮಾನವ ಲೋಕದ ಬಹುಬಗೆಯ ಬದುಕನ್ನಪ್ರಾಚೀನವೇದಕಾಲೀನಜಗತ್ತಿನಿಂ
ಇಂದಿಗೂ ನಮ್ಮ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಕ್ಷೆಗೆ ಬರುವವರುದೇವ ಸಮಾನರು.ಕೆಲ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ದೇವರೇ ಬಿಕ್ಷೆಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ.ಇಲ್ಲಿದೇವರುನಮ್ಮ ನಿಜದಅರಿವಿನ ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಬರುವರೆಂಬ ನಿಲುವಿದೆ.ಭಾರತವು ವಿಕಾಸಗೊಂಡಿರುವಇಂಡಿಯಾವಾದರೂಇದರೊ
ಬೇಡುವ ನೆಲೆಯ ಮೂಲಕ ಸಮಾಜವನ್ನನೋಡುವುದಾದರೆಅನ್ನ,ವಸತಿ,
ದಲಿತ ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ ನಗರಕಾಣದ ಬಡತನಗಳನ್ನ ನೋಡಬಹುದಾಗಿದೆ.ಈ ಆತ್ಮಕಥನಗಳು ಅನ್ನದ ಕಥೆಗಳೂ ಹೌದು, ಅರಿವಿನ ವಿಸ್ತಾರದ ಕಥೆಗಳೂ ಹೌದು.ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಬಂಡುಕೋರುತನದ ಕಥೆಗಳೂ ಹೌದು.ಅನ್ನಕ್ಕಾಗ್ಕಿಅಂಡಲೆವ ಚಲನಶೀಲ ಕುಟುಂಬದಬದುಕು ಹೇಗೆಅನ್ನದಸ್ಥಾಯೀ ನೆಲೆಯೊಂದಿಗೆ‘ಊರುಕೇರಿ ಭಾಗ-1’ ಮುಕ್ತಾಯಗೊಂಡಿದೆ.
ಇದು ವರ್ಗಗಳಕಥೆಯಲ್ಲಕೆಳವರ್ಗದ ಕಥೆಯೆಂಬುದುಗಮನೀಯ.ದಮನಿತ ಲೋಕದ ನಾನಾ ನೋವಿನ, ಬವಣೆಗಳ ಜಾತಿಕೇಂದ್ರಿತಬಾಳು ಹೇಗೆ ಬೆಂಕಿಯ ಬಾವಿಯ ಮೇಲೆ ನಗುವಿನ ಕೂದಲ ಸೇತುವೆಯಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆಎಂಬುದನ್ನ ಲೇಖಕರಿಲ್ಲಿತೋರುತ್ತಾ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ.ಇಲ್ಲಿ ಮಾನವರೇ ಕೀಳು ಪ್ರಾಣಿಗಳಂತೆ ನೋವು,ಹಿಂಸೆ,ಅವಮಾನಗಳನ್ನ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಲೇಅನ್ನಕಾಣುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಚಿತ್ರಗಳಿವೆ.ಹಾಗಾಗಿ ಇದು ಮಾನವತ್ವವನ್ನೇ ಮರೆತವರಎದುರು ನಿಂತಕನ್ನಡಿಯಂತೆಕಾಣುತ್ತದೆ.“ ಎಂದಿನಂತೆಹುಡುಗರೆಲ್ಲನಮ್ಮಮನೆಯಪಕ್
ಅಕ್ಷರ ಅವರೊಳಗೆ ವಿಕಾಸಗೊಂಡಂತೆಲ್ಲಾಅವರ ಭಿನ್ನಕಾಲುದಾರಿಯ ಪಯಣಆಧುನಿಕ ರಸ್ತೆಗಳ ನಗರಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಗಟ್ಟಿಗೊಂಡಿತು.ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆಲೇಖಕರಬೇಡುವ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹೊತ್ತಿದ್ದೇಅವರುಅಕ್ಷರದ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ,ಕಾಲೇಜು ನಗರಗಳ ಮಡಿಲಿಗೆ ಬಂದಾಗ.ಇಲ್ಲಿಅನ್ನ ಪಡೆವುದುಕರುಣೆಯ,ದೀನತೆಯಸಂಗತಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲದೆಅರಿವಿನ ಎಳೆಯಾಗಿಬೆಳೆದಿದೆ.ಅಕ್ಷರವು ಬೆಳೆದಂತೆಅವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಖರವಿಚಾರವೂ ಸ್ಫೋಟಗೊಂಡಿದೆ.ಇಲ್ಲಿ ಲೇಖಕರುಮೊದಲಿನಂತೆಅನ್ನದೆದುರು ಮುಗ್ದವಾಗಿ ವರ್ತಿಸದೇಅನ್ನ ಪಡೆಯಲು ಕಿಲಾಡಿತನ,ಕೀಟಲೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಇಣುಕುತ್ತವೆ.
‘ಸಹನಾಭವತು..’ಎಂದಪರಂಪರಾಗತಸಮಾಜದಲಿ
ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿಊಟವನ್ನ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದುಪರಂಪರೆಯಚೌಕಟ್ಟು ಬಯಸುವಆಚರಣೆ.ಅದನ್ನ ಮೀರಿದವರಿಗೆ ಹಾಸ್ಟಲಿನಲ್ಲಿ ಊಟ ನೀಡದ ಶಿಕ್ಷೆ ಇದ್ದುದರಿಂದಲೇ ಊಟ ಮುಖ್ಯವೆಂದವರುರೇಜಿಗೆಯಾದರೂ ಬಂದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹೀಗೆ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸದವನೊಬ್ಬ ಬೀದಿ ನೀರನ್ನೇಯಥೇಚ್ಚವಾಗಿಕುಡಿಯುತ್ತಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಸಾಯುವ ಪ್ರಸಂಗವಿಲ್ಲಿದೆ.ರೂಢಿಯವಿರುದ್ಧ ಬಂಡೇಳುವುದು ಕೆಲವರರಕ್ತಗುಣ.ಅದು ಸಂಪ್ರದಾಯದ ವೇಷತೊಟ್ಟರೂ ವೇಷ ಬಯಲಾದಾಗತನ್ನ ಮೂಲ ಗುಣಕ್ಕೇಅದು ಮರಳಿಬಿಡುತ್ತದೆ.ಇಂತಹ ಬಂಡುಕೋರುತನದ ಚಿತ್ರಗಳೂ ಇಲ್ಲಿವೆ. “ಗಾಂಧಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಲಯದ ದಲಿತವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಉಚಿತ ಊಟ,ವಸತಿ ಸೌಲಭ್ಯ ಪಡೆದಿದ್ದರು.ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷಉಪಾಕರ್ಮದ ದಿನ ಯಜ್ಞ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಂಸ್ಕøತ ಶ್ಲೋಕ ಪಠಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಜನಿವಾರಧರಿಸುತ್ತಿ
ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಶಾಲೆಯ ಚೀಲದೊಳಗೆ ಉಪ್ಪು ಮತ್ತು ಮುದ್ದೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಪ್ರಸಂಗಉಳ್ಳವರಿಗೆ ನಗೆ ಪಾಟಲಿನ ಎಳೆಯಂತೆ ಕಂಡರೆ ಆಳದ ಕೇರಿಜನಕ್ಕೆಅದು ಮರೆಯಲಾಗದ ನೋವಿನ ಎಳೆಯಂತೆ ಕಲಕುತ್ತದೆ.ಊಟಕೊಡಲಾಗದಅಪ್ಪಂದಿರ ವಿರುದ್ಧ ಮಕ್ಕಳು ಬಂಡೇಳುವ ಕ್ರಿಯೆದಲಿತ ಮಕ್ಕಳು ರೂಢಿಯಚೌಕಟ್ಟನ್ನೇ ಮೀರುವಉದಾಹರಣೆಯಂತಿವೆ. “ನನ್ನನ್ನಸಾಕಲುಆಗದಿದ್ದರೆಯಾಕೆ ಹುಟ್ಟಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು”ಎನ್ನುವಒರಟು ಪ್ರಶ್ನೆಯಮಕ್ಕಳು,ಹೆಚಿಡತಿಯ ಹೊಡೆತತಡೆಯಲಾಗದೆ ಮನೆಯಮಾಳಿಗೆ ಏರಿ ಕುಳಿತು ಕೊಳ್ಳುವ ಗಂಡ,“ಮನೆಗೆಸರಿಯಾಗಿತಂದುಹಾಕಲುಆಗದಿ
ಹಳ್ಳಿಯ ಮುಗ್ದ ಹುಡುಗ ನಗರದಅರಿವಿಗೆತೆರೆಕೊಂಡಮೇಲೆಹಳ್ಳಿಯ ಧಾರ್ಮಿಕಕ್ರೌರ್ಯದದಾರಿಯರೂಪವನ್ನತೋ
ಅಪ್ಪಟ ಹಳ್ಳಿಯ ಮತ್ತು ನಗರದ ಸ್ಲಂಜಗತ್ತಿನಸಾಮಾಜಿಕಒರಟುತನದಲ್ಲಿ ಅರಳುವ ಇಲ್ಲಿನ ಕಥನಗಳಲ್ಲಿ ಹಸಿವಿನೊಂದಿಗೆ ದೇಹದ ಹಸಿವಿನ ಬೆಸುಗೆಯಬಂಡುಕೋರತನವೂಕಾಣುತ್ತವೆ.ಲೋ
ಹಸಿವಿನಂತೆಯೇ ದಲಿತರಧಾರ್ಮಿಕ ಹಸಿವಿನ ನಾನಾ ರೂಪಗಳೂ ಇಲ್ಲಿವೆ .ಗಂಡ ಬಿಟ್ಟ ಹೆಣ್ಣಿನೊಳಗೆ ಕಾಣುವಜಲ್ದಗೆರೆಅಮ್ಮ, ಊರೂರು ಸುತ್ತಿ ಬಂದು ಕಷ್ಟ ಸುಖದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವದೇವರು.ಮಡಿ ಮೈಲಿಗೆ ಸಾರುವದೇವರು ಹೀಗೆ ನಾನಾ ದೇವರುಗಳಿರುವಂತೆಯೇ ದೇವರ ಮತ್ತುಧರ್ಮದ ನಾನಾ ವಿಮರ್ಶೆಗಳೂ ಇಲ್ಲಿವೆ. ಧಾರ್ಮಿಕ ಬಂಡುಕೋರುತನಮೆಲ್ಲಗೆಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುವ ಇಲ್ಲಿನ ಕಾಲು ಹಾದಿಗೆ ಬುನಾದಿಯಂತೆ ವಿಚಾರವಾದಿಗಳೂ, ಪ್ರಗತಿಪರರೂ,ಮಾಕ್ರ್ಸವಾದಿಗಳೂ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್,ಪುಲೆ,ಪೆರಿಯಾರ್,ಕೇವೂರ್ ಮೊದಲಾದಚಿಂತಕರೂಇಲ್ಲಿ ಸುಳಿದಿದ್ದಾರೆ.ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಸಂಕಟದ ನೋವಿನ ಎಳೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಂಡ ಈ ಕಥನವು ನಗುವಿನ ಮತ್ತು ವಿಚಾರ ಶೀಲ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅರಳುತ್ತಾ ಹೊರಟುಅನ್ನವೆಂಬ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಕೆಲಸದ ಖಾಲಿ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ವಿರಮಿಸುವತನಕ ಚಲಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗಿದೆ.
